Afgelopen week dacht ik terug aan de Talentenmiddagen die ik op de basisschool begeleidde tot aan de corona-sluiting. Het was een ontzettend waardevolle ervaring om samen met de leerlingen te creëren in een art journal. Na een korte kennismaking met wat art journaling is, gingen we praktisch aan de slag. De kinderen leerden met een simpele boekbinding-techniek hun eigen art journal te maken en konden toen hun creativiteit loslaten.
Er was één hele belangrijke regel in mijn lessen: ‘Er zijn geen regels. Jij bent de baas over jóuw art journal.’ Deze werkwijze was nieuw voor ze, maar wat gingen de meesten er goed mee om! Wauw! Knippen, plakken, tekenen, schilderen, alles mocht. En in de fijne sfeer van vrije creatieve expressie ontstonden mooie gesprekken.
De kinderen praatten spontaan over dingen die hen bezig hielden. Zelfs diepere onderwerpen. Over gescheiden ouders, de hond, een zieke oma, het fijne vakantiehuis, zwerfafval op straat, en het wel of niet vegetarisch eten en waarom ze dat vonden. Ik vond het prachtig die openheid en zonder oordeel naar elkaar, ook als ze zelf een andere mening hadden. Alles mocht er zijn.
Wat me echter ook opviel, waren een aantal kinderen die zeiden ‘ik kan niet tekenen’, ‘wat ik maak is lelijk’, ‘het is niet mooi genoeg’, ‘laat maar, jij kan dat veel beter’ tot zelfs: ‘mijn vader gooit mijn tekeningen zonder te kijken in de prullenbak’ en ‘ik kan dit thuis niet, want ik mag niet met verf. Dat vindt mijn moeder vies.’
Het raakte me enorm dat sommige kinderen zo jong al in de ban zijn van een innerlijke criticus. Met al zo’n hard oordeel over wat mooi en lelijk is, wat goed en slecht is, ‘hoe het hoort‘ en gericht op wat de buitenwereld vindt van wat ze maken. Dat daar voor hun gevoel zelfs een oordeel aan hangt over hun persoonlijkheid of hun waarde op aarde. Ik vond dat echt moeilijk om te zien. Omdat het mij ook persoonlijk raakt, die hoge lat, en kritiek (van anderen, maar ook van jezelf).
Want het gaat niet om het maken van een museumstuk, maar om kunstzinnig werken als middel. Het gaat om persoonlijke expressie. Het uiten van wat in je leeft. Je emoties, gevoelens, gedachten, van wat je belangrijk vindt, wat je raakt, wat je bezighoudt. Het gaat om jezelf beter leren kennen, je talenten ontdekken, van jezelf houden. Het gaat misschien om iets dat je aan een ander wilt vertellen, waar je nog geen woorden voor kunt vinden, maar in contact met je hart wel kleuren, vormen, structuren of beelden voor hebt.
Het gaat om ruimte bieden aan de stem van je hart. Ruimte bieden aan het pure innerlijke kind in je. Ruimte om je Zelf te kunnen en mogen zijn. Of dat nu betekent dat je plaatjes van lievelingsdieren bij elkaar plakt, regenbogen tekent, een zelfportret maakt, abstracte vormen krijt, of dat je vol passie & energie 10 bladzijdes vol verft met een zelf gemengde ‘modderkleur’, omdat dát is wat er nu uit wil. Alles is goed.
De uitkomst kán dan een persoonlijk kunstwerkje voor aan de muur zijn, maar dat hoeft niet. Het is een ingang voor zelfreflectie of voor een fijn gesprek met iemand anders als je daar behoefte aan hebt.
Het kunnen en mogen uiten van je Zelf, door het inzetten van je eigen unieke talenten geeft zo’n vrijheid. Het ontdekken dat je meer kunt dan je dacht, dat er meer mogelijk is dan je wist, maakt je zo’n rijker mens. Ik vind dit persoonlijk zo belangrijk.
De Talentenmiddagen waren door de intelligente lockdown en nu de 1,5 meter school eerder voorbij dan bedoeld. Maar wat was het ontzettend belangrijk om dit project te doen, te ervaren en voor mezelf te evalueren. Mijn reflectie heeft een vuur in me los gemaakt, waar ik op door wil.
En dat het waardevol was voor de kinderen, blijkt wel uit de vrolijke begroetingen nu elke keer bij school: ‘Hallo lieve talentenmiddag-juf! Ik hoop dat ik volgend jaar weer bij u mag!’
Dan smelt mijn hart en ik weet: ik maak een verschil in deze leventjes.
No Comments