Stille Kern

“Maar dan kan ik helemaal niks anders meer doen vanmiddag! Al mijn kostbare vrije tijd gaat op aan dat stomme wandelen!” Puberaal mopperend loopt hij achter ons aan. Hij verwoordt precies wat ik zelf ook voel als ik ‘moet’ wandelen. Ik weet dat ik vaker de natuur in ‘moet’. Omdat het goed voor me is. Beweging, de buitenlucht, de helende kracht van moeder aarde. Maar ik moet en wil altijd nog zoveel andere dingen doen, creëren, bereiken. Eerst nog even …. afmaken, en dan kan ik nutteloos ‘niks doen’ in het bos of op het strand. De drempel om de deur uit te gaan is torenhoog. Maar als ik er dan eenmaal ben…. <3 

We lopen verder. De eerste lentezon schijnt op onze snuitjes. Sommige bomen doen al een bloesemjasje aan. We horen de vogels zingen. En met elke stap die we in deze prachtige natuur zetten, valt er een stukje onrust van me af. Het duurt niet lang tot zelfs onze stampende 9-jarige met volle overgave opgaat in de Stille Kern. Hij ontdekt sporen van reetjes en konikpaarden, vindt mooie takken om mee te sjouwen en luistert met verwondering naar een specht in de bomen verderop.

De schittering op het water, het ontluikende groen tussen de struiken. Het was puur ont-moeten, aarden en opladen. Na 1,5 uur liepen we voldaan terug, met een kind dat liever langer was gebleven. “Jammer dat we al moeten gaan!” Hij verwoordde weer precies wat ik voelde. Maar ik voelde me ook zo dankbaar dat we prioriteit gaven aan dit uitje. 

Onze kostbare vrije tijd was deze zaterdagmiddag alles behalve verloren, en bovendien bleek het juist bijzonder waardevol in plaats van ‘nutteloos rondlopen’.

Uitgerust en opgeladen bleek er daarna toch nog tijd voor een Lego-bouwsel, het haken van een poppensjaal, schrijven van een blogartikel, het creëren van een art-journal-pagina en een gezellig diner met z’n vieren.  

Het was een fijn rendez-vous met de prachtige natuur, de lente is begonnen! 

💖