Ik zit eens te mijmeren over dat bloggen van mij. En vooral over het niet-bloggen van al die woorden in mijn hoofd. Wat houd me nou precies tegen? Blijkbaar toch niet de reden uit mijn vorige blogpost, al speelt het zeker mee. Maar even… vroeger was ik toch ook niet perse bezig met wie er wel of niet meelazen? Ik voelde gewoon de noodzaak tot schrijven en delen, deed dat enthousiast, vanuit passie en toen kwam de rest. Naast (of door?) het plezier volgden mooie vriendschappen, maar bijvoorbeeld ook (freelance) werk.
Wat maakt het nu dan zo anders? Oke, met de billen bloot. Ten eerste het verschil tussen enigszins anoniem bloggen versus nu voluit onder mijn eigen naam. Dat is al spannend. Ten tweede: het internet bestaat niet meer uit een handjevol mede-bloggers dat het gevoel gaf van een klein, overzichtelijk, intiem clubje vrienden online, maar uit de hele wereld. Inclusief irl vrienden, familie, mijn kinderen, vrienden van mijn kinderen, ouders van de vrienden van mijn kinderen, buren, collega’s etcetera…
Is dat erg? Nee. Ergens is het ook heel leuk! Echt weten wie de mensen zijn die je blog lezen, ze in het dagelijks leven kennen. Wat dat betreft voelt het bloggen nu dan misschien meer als een soort openbare brief schrijven voor iedereen die ik ken, en er over door kunnen kletsen als we elkaar dan weer zien. In plaats van vroeger anoniem ‘dagboekschrijven’ achter een scherm, en praten met andere ‘anonieme’ bloggers. Waar overigens hele leuke mensen achter bleken te zitten, waarvan ik met een aantal nog steeds in verbinding sta.
Wat nog meer? De kaders. Vroeger was mijn blog een soort ‘van-alles-wat-blog’, een ‘lifestyle-blog’ zoals het later heette. Ik kon er álles delen wat intuïtief ‘eruit moest’. De ene dag een persoonlijk verhaal over mijn dagelijks leven, de volgende keer een verslag van een dagje uit of een observatie vanuit de trein onderweg naar mijn werk. Later volgden verhalen over mijn ervaringen als jonge moeder. Leuke, herkenbare verhalen, bleek uit reacties van lezers. Inmiddels zijn mijn beide kinderen al weer tieners. Hele leuke tieners, dat wel. Maar ze willen niet dat ik nog over hen schrijf en publiceer. Terecht natuurlijk. En dat respecteer ik.
Mijn blog kreeg een andere wending sinds ik werkte als freelance tekstschrijver & webredacteur, en toen het persoonlijk even niet zo lekker ging en ik daarover niet meer wilde delen online. Plus later nog een keer, toen ik als kunstenaar verder ging. … Hey, toen viel het kwartje. Dáár wringt de schoen wat mijn (niet-)bloggen betreft! Want… het blog van een kunstenaar… moet wel over kunst gaan toch…? Of op zijn minst over creativiteit? Alleen als ik daar in een creatieve blokkade even niks zinnigs over te schrijven heb… valt het hier stil. Terwijl het creatieve proces natuurlijk wel doorgaat. Dus deze blogpost is eigenlijk toch een note-to-self (die jij lekker mee mag lezen).
Het dagelijks leven is soms al een kunst op zich. En er is altijd wel iets kunstigs te zien, of een artistieke mijmering, een inspiratievonkje wat gewoon even gedeeld wil worden. Kunst en het dagelijks leven vol met interacties, belevenissen, gedachten en emoties zijn (voor mij althans) continue verbonden. Ik kan niet alléen over kunst bloggen. Alles is zó verbonden met elkaar. Voor mij. En dát is dus de reden dat ik het niet los van elkaar kan en wil zien blijkbaar.
Kunst is overal. Thuis aan je muur, op je werk, onderweg op straat, in een museum of theater uiteraard, maar ook in je ziekenhuis of de wachtkamer van je huisarts/tandarts/fysio/coach. Ook de muziek die je luistert is kunst. Kunst is waar je kinderen mee thuiskomen uit school. Kunst is die penkrabbel in je notitieboek tijdens een online meeting of juist tijdens een wandeling in de natuur. Kunst is een hulpmiddel voor reflectie (op het dagelijkse leven), kunst is een middel voor expressie (van gevoelens en emoties), kunst is veel meer dan schilderen en tekenen. Schrijven is ook een kunst. Bloggen ook?
Bloggen over (levens)kunst in elk geval.
No Comments